DE DIAGNOSE CHRONISCHE PIJN: EEN ROUWPROCES
Anne-Marie Sohier
Het zal je maar gebeuren dat je van je artsen te horen krijgt dat
ze eigenlijk niks meer voor je kunnen doen. Wat pappen en nathouden om de pijn
nog redelijk draaglijk te houden, maar ook dat lukt soms maar belabberd. Je
bent chronisch pijnpatiënt.
Je leven staat op z'n kop.
De artsen laten je al snel los in een guur landschap. De horizon
is onduidelijk. Het pad is niet te zien.
Angst, twijfel en verdriet slaan toe.
Is het echt zo? Hebben ze echt alles wel geprobeerd? Moet je doorzoeken
in de hoop dat iemand je hier van af kan helpen?
Moet je het accepteren? Hoe dan?
Acceptatie?!
Accepteren is een lastig en gevoelig punt. Zeker bij ziektes waar
nog weinig van bekend is.
Ook tussen lotgenoten laaien de emoties vaak hoog op als het om
acceptatie gaat. Wat ik vaak hoor is: “Ik vind echt wel lichtpuntjes en sommige
dagen kan ik er beter mee omgaan dan andere dagen. Maar accepteren…nooit!!”
Heel begrijpelijk.
Het begrip acceptatie raakt iets heel dieps in de ziel. Alsof je
alle hoop moet opgeven en je je machteloos moet overgeven aan je lot.
Toch hoeft acceptatie niet passieve overgave te zijn.
Het belangrijkste is dat je zoveel mogelijk je eigen regie kunt
vinden in hoe jij ermee omgaat dat je moet leven met pijn waarvoor nog geen
genezing is. Het pad dat je daarin kiest moet vooral een pad zijn waar jij
achter staat. Wat een ander ook mag vinden.
Sommige mensen zoeken vooral kwaliteit van leven in dingen buiten
hun ziekte. Anderen gaan juist vooral actief aan de slag met hun ziekte.
Gevoelens van ongenoegen en boosheid zijn trouwens niet strijdig
met acceptatie.
Ze kunnen hele functionele en sterke drijfveren zijn.
Bij ingewikkelde en relatief zeldzame aandoeningen hebben we veel
te danken aan patiënten die op de bres bleven springen voor meer onderzoek en
betere behandelingen.
De belangrijkste vraag is: hoe ga je verder samen met je ziekte?
Hoe nu verder?
Hoe moet je je leven verder in gaan vullen?
Moeilijke gevoelens en moeilijke keuzes dringen zich aan je op.
Het is moeilijk daar een weg in te vinden. Het is soms niet te
doen om daar nog overeind in te blijven staan. Maar machteloos wegzakken wil je
ook niet. Of soms misschien juist even wel.
Je omgeving gaat zich er ook nog mee bemoeien. Soms steunend. Soms
ronduit bot. Vaak maakt het je moeilijk bij je eigen gevoelens te blijven en
beslissingen te kunnen nemen, ondanks de soms goede bedoelingen van anderen. Je
omgeving heeft vaak maar weinig echt begrip of weinig geduld. En dan schiet je
weg in gevoelens van eenzaamheid, schaamte en het gevoel je steeds weer te
moeten verdedigen.
De pijn is vaak onzichtbaar voor je omgeving. En pijn maakt ook
vaak dat je psychisch minder weerbaar bent. Je bent niet meer wie je was.
Verdriet en verlies
Het is een waar rouwproces waar je nu mee te maken hebt.
Afscheid van je oude persoon. Afscheid van oude dromen en verwachtingen.
Afscheid van een vroegere manier van leven. Je kunt je werk verliezen, in
inkomen sterk achteruit gaan. Soms moeten mensen zelfs verhuizen. Vriendschappen
raken verwaarloosd of vallen weg. Activiteiten staan op een heel laag pitje.
Je wilt wel verder, maar dat kan niet zomaar.
Voordat je weet hoe je verder moet, moet je je eerst verzoenen met
de nieuwe identiteit waarmee je op pad zult gaan.
Om dat goed te kunnen doen is het belangrijk eerst een rouwproces
door te maken over het verlies van je oude identiteit, je oude wandelschoenen.
Een tijd van verdriet.
En dan is het tijd voor nieuwe wandelschoenen.
Blijven vallen en opstaan
Het rouwproces zal nooit af zijn. Zeker bij heftige pijn waar geen
verlichting voor is. Er zullen altijd momenten komen dat het verschrikkelijk
moeilijk is om te leven met de pijn. Pijn kan ook zorgen dat je psychisch even helemaal breekt en het leven
niet meer aankunt of even niet meer verder wilt. Wel kan de zwaarte van deze
gevoelens minder worden. Of kan het vertrouwen groter worden dat je daar steeds
gemakkelijker lichtpunten in kunt vinden.
Ik ga er niet van uit dat er licht aan het eind van de tunnel is.
Soms is het alleen maar lijden. Het blijft worstelen met momenten dat worstelen
niet meer gaat. En de pijn zul je altijd zelf moeten doorstaan. Wel geloof ik
dat echt begrip voor je situatie en erkenning kan helpen om het minder eenzaam
te laten zijn en meer regie te houden over keuzes die op je pad komen.
Ik bied begeleiding als psychologe en vanuit mijn ervaring als
chronisch patiënt.
Dit doe ik zoveel mogelijk naar jouw behoeften.
Het kan via gesprekken, face to face of telefonisch, via mails of
apps. Ik bied ook een klaaghoek waar je via mail of app ongebreideld kan
huilen, klagen, vloeken en tieren. Omdat het soms te bezwaarlijk is je omgeving
lastig te vallen, maar je zit tot aan het plafond.
Heftig.Ik deel hem Anne-Marie.
BeantwoordenVerwijderendank je wel.
Verwijderen