Afgekeurd...en nu?

Afgekeurd... en nu?

Nou, daar zit je dan. Afgekeurd voor werk.
Eerst is er de zucht van rust en erkenning.
De strijd was heftig en emotioneel. Niet alleen de strijd met allerlei stemmetjes van binnen. Maar zeker ook de strijd met buiten.
Familie, vrienden, kennissen, collega's, leidinggevenden, arbo-artsen, het UWV.
Allemaal vinden ze wat, willen ze wat en bemoeien ze zich met je.
Het vreet energie en je moet steeds weer verantwoording afleggen over dat hoofd van je waar je zelf niet om gevraagd hebt.

En dan de beslissing dat je te ziek bent om te kunnen werken.
Het grootste gehijg in je nek neemt af. En daar zit je dan. Eerst maar eens bijkomen.
De eerste fase vult zich met pogingen om te herstellen.
Je hoopt dat je je na een tijdje langzaam steeds beter gaat voelen omdat je nu alle ruimte hebt om rekening te kunnen houden met je migraine.
Soms gaat het ook een tijdje wat beter, maar migraine kan grillig zijn en leidt zo haar eigen leventje.
Er kan een punt komen dat je beseft dat je toch echt moet erkennen dat je voor langere tijd beperkt wordt door je migraine. En niemand kan je garanderen of dat ooit nog echt beter gaat worden en wanneer dan.
En dan duikt er een nieuw probleem op. Een bron van onrust en onvrede. Nieuwe problemen die een heel ander beroep op je doen.
De grote vraag wordt steeds meer: en wat nu?
Hoe moet dat verder met je leven?

Het eerste dat wegvalt is een duidelijke structuur. Een indeling van je tijd die zichzelf dicteert. Dat moet je nu helemaal uit je eigen tenen trekken. Iedere dag weer.
De meeste gezonde mensen die langere tijd zonder werk zitten hebben hier al grote moeite mee. Het is moeilijk een dagritme te houden en plezier in bezigheden te vinden als je het steeds allemaal zelf moet verzinnen. En jij zit ook nog eens met een hoofd dat steeds roet in het eten dreigt te strooien.
Ga er maar aan staan!

Natuurlijk zijn er altijd dingen die houvast geven. Gelukkig.
Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Hoewel je daar in slechtere tijden ook geen energie voor hebt. Er moet geslapen worden, opgestaan, wassen en tandenpoetsen, aankleden, eten, schoonmaken, boodschappen doen, administratie bijhouden.
Maar laten we eerlijk wezen, daar word je niet echt vreselijk gelukkig van. En het is lastig alleen daarin bevrediging te vinden.

De grootste vraag duikt steeds indringender op: hoe kan ik een bevredigend leven hebben met mijn migraine. Een leven waar ik mijn kwaliteiten in kwijt kan, een leven waarin ik me nuttig kan voelen, een leven waarin ik trots op mezelf kan zijn, een leven waarin ik blij en tevreden kan zijn.
In mijn eigen leven en in mijn werk met migrainemensen zie ik dit steeds meer als een spannende zoektocht. Een zoektocht met veel hobbels, vallen en opstaan, lachen en huilen, wielen uitvinden en lekke banden krijgen.

Via deze blog neem ik je graag af en toe mee in deze zoektocht.
Wees welkom om je ervaringen hier ook te delen.
We never walk alone....